BRAW Redactie
Je leven delen met een partner kan het mooiste zijn wat er is – maar het kan ook een behoorlijke uitdaging zijn. ‘In ziekte en gezondheid’ zegt men, maar wat doe je als de behoefte aan samenzijn er niet meer is?
De Amerikaanse schrijver Richard Paul Evans had een heel moeizaam huwelijk, op het randje van een volledige mislukking. Hij en zijn vrouw hadden al talloze malen de scheiding besproken.
Toen alle hoop verdwenen was en toen hij niet meer wilde vechten voor zijn huwelijk, had hij ineens een moment van helder inzicht – een inzicht dat hun huwelijk zou redden en hen beiden zou helpen om hun weg naar elkaar opnieuw te vinden.
Richard heeft heel genereus zijn verhaal gedeeld en er is een goede kans dat je iets belangrijks uit oppikt als je zijn verhelderende tekst hieronder leest.
Zijn volledige tekst:
Mijn oudste dochter, Jenna, zei onlangs tegen mij: “Mijn grootste angst als kind was dat mama en jij zouden scheiden. Toen, ik was toen twaalf jaar oud, realiseerde ik me dat jullie zoveel ruzie hadden. Het zou beter zijn als jullie het wel deden. ”
Toen glimlachte ze voordat ze eraan toevoegde: “Ik ben blij dat je erin slaagt om uit te zoeken wat er mis ging.”
Mijn vrouw Keri en ik worstelden al jaren met ons huwelijk. Als ik terugkijk, weet ik niet zeker wat ons in het begin bij elkaar heeft gebracht. Onze persoonlijkheden leken niet echt op elkaar afgestemd.
Iedere dag dat ons huwelijk langer duurde, hoe groter onze verschillen leken te worden.
Onze relatie werd niet beter door onze huwelijksgeloftes. In plaats ervan verergerde het ons probleem.
De spanning tussen ons was zo sterk, dat het een opluchting was als ik op tournee was voor mijn boek, hoewel we altijd een prijs moesten betalen als we weer werden herenigd.
Het was zo gewoon geworden dat we altijd ruzie hadden, dat het idee van een vreedzame relatie al gek was. We waren constant in het defensief, en bouwde al snel een muur om ons hart heen.
We stonden op het punt van echtscheiding, iets wat we al vele malen besproken hadden.
Ik was weer op reis toen alles tot een hoogtepunt kwam. We hadden net een grote ruzie over de telefoon gehad en Keri had de telefoon erop gegooid.
Ik was eenzaam, gefrustreerd en boos. Ik had mijn grens bereikt.
Op dat moment wendde ik me tot God. Of liever tegen God. Ik weet niet of je het een gebed kan noemen als je tegen tegen God schreeuwt? Wat het ook was, ik zal het nooit vergeten.
Ik was in de douche in het Ritz-Carlton hotel in Atlanta, en schreeuwde naar God dat mijn huwelijk verkeerd was en dat ik het niet meer aan kon.
Hoe ik het idee van een echtscheiding ook verafschuwde, was de pijn van het samenleven even groot.
Ik was ook in de war. Ik kon niet begrijpen waarom mijn huwelijk met Keri zo moeilijk was.
Diep van binnen wist ik dat Keri was een goed persoon was. En ik wist dat ik een goed mens was. Dus waarom zouden we niet met elkaar overweg kunnen?
Waarom had ik iemand getrouwd die zo verschillend van mij was? Waarom kon ze me niet verdragen?
Tot slot, ik was hees en helemaal gebroken, ging ik in de douche zitten en begon te huilen. Maar toen, in het diepst van mijn wanhoop, kreeg ik plotseling een inzicht:
“ Je kunt haar niet veranderen, Rick. Je kunt alleen jezelf veranderen .”
Op dat moment begon ik een gedachte in mijn hoofd te herhalen, opnieuw en opnieuw. “ Als ik haar niet kan veranderen, dan moet ik mezelf veranderen. ”
Ik herhaalde de woorden voor mezelf later die nacht. Ik bleef tijdens de vlucht naar huis eraan denken en ik herhaalde de woorden toen ik bij de voordeur van ons huis kwam, waar ik opgewacht werd door een ijskoude vrouw, die me nauwelijks een blik gunde.
Toen we in bed lagen die nacht, centimeters van elkaar, maar nog steeds mijlenver weg, kwam het volgende inzicht. Ik wist wat ik moest doen.
De volgende ochtend draaide ik me naar Keri in bed en vroeg:
–“ Hoe kan ik jouw dag beter maken?”
Keri keek me geërgerd aan.
–” Wat?”
–“ Hoe kan ik jouw dag beter maken? ‘
–“ Niets,” zei ze. “ Waarom vraag je dat? ”
–“ Omdat ik het meen,”zei ik. “ Ik wil weten wat ik kan doen om je dag beter te maken. ”
Ze keek me aan met een cynische blik.
–“ Vraag je om een klus zoals de keuken schoonmaken?”
Ze verwachtte waarschijnlijk dat ik boos zou krijgen. In plaats daarvan, knikte ik.
–“ OK.” Ik stond op en maakte de keuken schoon. De volgende dag, stelde ik dezelfde vraag.
–“ Wat kan ik doen om je dag beter te maken?” Haar ogen vernauwden zich.
–“ Maak de garage maar schoon.”
Ik haalde diep adem. Ik had al een drukke dag en ik wist dat ze me dit vroeg om me te ergeren. Ik was geneigd om uit te vallen, maar in plaats daarvan zei ik:
–“ OK.” Ik stond op en de komende twee uur maakte ik de garage schoon. Keri wist niet wat ze ervan moest denken. De volgende ochtend kwam.
–“ Wat kan ik doen om je dag beter te maken?”
–“ Niets,” zei ze. “ Je kunt niets doen. Alsjeblieft, houd hier mee op. ”
–“ Dat spijt me,” zei ik,“ Nu kan ik mijn belofte aan mezelf dat ik iedere dag jouw dag beter zal maken niet nakomen. ”
–“ Waarom doe je dit?”
–“ Omdat ik om je geef,”zei ik. “ En om ons huwelijk.”
De volgende ochtend vroeg ik het haar weer. En de volgende. En de volgende. Toen, tijdens de tweede week, gebeurde er een wonder. Toen ik de vraag stelde vulden Keri’s ogen zich met tranen. En barstte ze in tranen uit. Toen ze weer kon praten, zei ze:
–“ Alsjeblieft, stop met dit te vragen. Jij bent niet het probleem. Ik ben het. Ik ben onmogelijk om mee te leven. Ik begrijp niet waarom je bij me blijft ……” Ik legde mijn hand op haar wang en tilde haar hoofd op tot ze me in mijn ogen keek.
–“ Ik doe het omdat ik van je hou,”zei ik. “ Hoe kan ik je dag beter maken? ”
–“ Ik ben het die je dat zou moeten vragen.”
–“ Dat moet je ook,” antwoordde ik. “ Maar niet nu. Op dit moment moet ik veranderen. Je moet weten hoeveel je voor me betekent.” Ze leunde met haar hoofd tegen mijn borst.
–“ Sorry dat ik zo gemeen geweest ben.”
–“ Ik hou van je,”zei ik.
–“ Ik hou van jou,”antwoordde ze.
–“ Hoe kan ik je dag beter maken?” Ze keek me vriendelijk aan.
–” Kunnen we misschien gewoon wat tijd samen doorbrengen?” Ik glimlachte.
–“ Dat zou ik graag willen.” Ik bleef het meer dan een maand vragen. En de dingen veranderden. Ruzies hielden op. Toen begon Keri me te vragen:
–“ Hoe kan ik een betere vrouw voor jou zijn?” De muren tussen ons in vielen weg. We begonnen weer zinvolle gesprekken te voeren over wat we verwachtten van het leven en hoe we elkaar gelukkiger konden maken.
Nee, we hebben niet al onze problemen opgelost. Ik kan niet zeggen dat we nooit meer ruzie hebben, maar de omstandigheden rondom onze ruzies veranderden.
Niet alleen werden de ruzies zeldzamer, er ontbrak de energie voor al die ruzies. We hadden de ruzies hun zuurstof ontnomen. We hadden niet langer de wens om elkaar pijn te doen.
Keri en ik zijn nu meer dan dertig jaar getrouwd. Niet alleen hou ik van mijn vrouw, ik vind het leuk om met haar te zijn. Ik verlang naar haar. Ik heb haar nodig.
Veel van onze verschillen betreffen onze zwakke punten en hebben niet langer een echte betekenis. We hebben geleerd om zorg te dragen voor elkaar en, het belangrijkste van allemaal, weer de wil om er iets van te maken.
Het huwelijk is moeilijk. Maar ook het ouderschap, je conditie op peil houden, het schrijven van boeken en alles wat belangrijk en waardevol in mijn leven is, zijn allemaal zaken die af en toe moeilijk zijn.
Het hebben van een levenspartner is een mooi cadeau. Ik heb geleerd dat het huwelijk ons kan helpen onze meest kwetsbare gevoelens te delen. En we hebben allemaal kwetsbare eigenschappen.
Met de tijd, realiseerde ik me dat onze ervaring een voorbeeld kon zijn hoe je meer begrip voor elkaar kunt krijgen in het huwelijk. De vraag die iedereen in een relatie aan zijn partner moet stellen is: “Wat kan ik doen om je leven beter te maken?”
Het is liefde.
Ik zeg niet dat wat er met Keri en mij gebeurd is voor iedereen werkt. Ik ben niet eens van mening dat alle huwelijken gered kunnen worden. Maar in mijn geval, ben ik ontzettend dankbaar voor het inzicht dat ik die dag kreeg.
Ik ben dankbaar dat mijn familie nog steeds bij elkaar is en dat ik nog steeds mijn vrouw, mijn beste vriend, naast mij in bed heb als ik ‘s ochtends wakker word.
En ik ben dankbaar dat zelfs nu, enkele decennia later, nog steeds zo nu en dan een van ons in bed vraagt: “Hoe kan ik je dag beter maken?”
Wat een bijzonder verhaal. Hopelijk levert het stof tot nadenken op voor ons allemaal.
Deel dit mooie verhaal met je vrienden.
